[Cut Scene] Poison Love [SoonHoon]

แต่แล้วปากที่อ้าค้างอยู่ก็กลับเป็นจุดบอดและทำให้เรื่องราวยุ่งเหยิงขึ้นหนักกว่าเดิมเสียอีก…

      เมื่อจีฮุนผู้ที่เหมือนจะไร้สติไปแล้วแต่ก็ยังคงมีไหวพริบนั้น…

      ประกบริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ ที่ร่างโปร่งโหยหามาตลอด ป้อนความหอมหวานนั่นให้กับเขาด้วยตัวเองเบาๆ

      รสหวานที่ติดปลายลิ้นแม้รอยจูบจะถูกถอนออกไปแล้ว ทำให้สติของซูนยองก็เริ่มเลอะเลือนไปบ้าง… สามัญสำนึกของเขาราวกับจะถูกความดำมืดกลืนกินเข้าไปอีกครั้ง

      ถึงเวลาที่ซูนยองพยายามตั้งสติตัวเองบ้าง เขาต้องขัดขืน สะบัดตัวออก และวิ่งออกจากประตู้ห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด เพื่อความปลอดภัยของคนตรงหน้านั่นแหละ

      จะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย…

      แต่พระเจ้ากลับไม่ได้เข้าข้างเขาเลย เมื่อร่างเล็กเป็นฝ่ายที่ถอดเสื้อตัวเองออกมาบ้าง

      กล้ามเนื้อเล็กๆ ที่แขนกับผิวหน้าท้องขาวเรียบเนียนที่ตอนนี้มันระเรื่อเป็นสีชมพูอ่อนๆ ราวกับกลีบกุหลาบที่เจืออยู่ในน้ำนม

      นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นมัน แต่ครั้งนี้มันทำให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างแปลกๆ โดยเฉพาะบางอย่างที่อยู่ใต้เนื้อผ้ากางเกงขาสามส่วนของเขานั่นแหละ

      “นายไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังทรมานแค่ไหน…” มือเล็กๆ จับเข้าที่ข้อมือของอีกคนไว้แน่น ก่อนที่จะเคลื่อนมาวางตรงเป้ากางเกงของตัวเอง

      “…”

      “นายต้องช่วยฉันนะ” น้ำเสียงตอนสุดท้ายที่ขาดห้วงไปเล็กน้อย ในขณะที่เจ้าตัวเองใช้มือของเขาลูบวนไปมาบริเวณนั้น ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงนั้นแทบจะทำให้เขาขาดใจตาย

      “…..” ควอนซูนยองไม่ได้พูดอะไร นี่มันเป็นความผิดของเขาเอง เขาก็ต้องรับผิดชอบมัน… เขาพยักหน้าก่อนที่จะกลั้นหายใจแล้วค่อยๆ ถอดกางเกงของอีกคนออกอย่างเบามือ

      “ฮ…ฮึก..” เนื้อผ้าบางๆ ที่รูดผ่านแกนกายของจีฮุนทำให้ร่างเล็กบิดเร่าไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้น ไม่นานนักมือหนาก็ค่อยๆ กอบกุมส่วนนั้นแล้วรูดขึ้นลงอย่างเบามือ

      “มะ…อื๊ออมม์” เสียงครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่าน ทำให้เขาเร่งจังหวะมือของตัวเองเพื่อจะช่วยให้อีกคนไปถึงฝั่งฝันอย่างรวดเร็วที่สุด

      “ซูนยอง…อ่า ซูนยอง”

      “หยุดเรียกชื่อฉันได้แล้ว” แค่นี้สติเขาก็จะเตลิดไปไหนต่อไหนก็ไม่รู้ด้วยแล้วนะ

      “เร็วขึ้นอีก…ซูนยอง”

      “…จีฮุน”

      “ฉัน..อึก... ฉันจะไปแล้ว”

      ไม่นานนักมือของเขาก็เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำสีขุ่น ซูนยองมองมันด้วยความรู้สึกที่บีบไปทั่วหัวใจของเขา ความรู้สึกผิดทั้งหมดมันถาโถมเข้ามาจนเขาเอาแต่โทษตัวเองคนเดียวเงียบๆ

ถ้าทุกอย่างมันไกลไปกว่านี้ เขาคงจะโทษตัวเองไปตลอดชีวิต และพระเจ้าก็จะไม่มีทางให้อภัยเขา

ควรจะหยุดได้แล้ว…

“พอแล้วล่ะ… นายต้องพักผ่อน”

“…” จีฮุนขมวดคิ้วมองอีกคนนิ่ง

“ฉันขอโทษ… ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันแย่มากจริงๆ ฉันคิดว่าฉันทำไปเพราะว่าฉันชอบนาย แต่นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการเลย” ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆ กลั้นน้ำอุ่นๆ ออกมาและอาบไปทั่วสองแก้ม

“…” ถ้าสังเกตดีๆ ซูนยองก็ควรที่จะได้เห็นรอยยิ้มที่จุดขึ้นมามุมปากของอีกคน

“ฉัน…”

“ถ้านายอยากจะขอโทษล่ะก็ ทำมันซะ…”

“หา? นายไม่เข้าจ---“

“นายนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ… เราอายุ 19 กันแล้วแต่นายมันยังเด็กน้อย” จีฮุนหัวเราะออกมาเบาๆ สร้างความงุนงงให้กับอีกคน ทั้งคำพูดและการกระทำที่ดูแปลกและหนักหน่วงเหล่านั้น… แต่ยังไม่ทันที่จะได้หายงง เขาก็ถูกผลักกลับไปนอนแผ่อยู่บนเตียงนุ่มอีกครั้ง

“ฉันจะสอนนายเอง” คนตัวเล็กขึ้นไปนั่งคร่อมอย่างรวดเร็ว ผิวกายที่เปลือยเปล่าของทั้งคู่เสียดสีกันเบาๆ ทำให้บางอย่างมันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งแม้จะไม่ต้องการ

หรือเปล่านะ…

ไม่รู้ว่าซูนยองคิดไปเองหรือว่าแรงของจีฮุนนั้นมากขึ้นทุกที เหมือนว่าเขาจะสู้มันได้แต่ก็ยากที่จะผลักอีกคนให้ออกไปจากตัวของเขา ยิ่งโดยเฉพาะตอนนี้

“จีฮุน… นายควรจะออกไปได้แล้ว” เสียงของร่างโปร่งเริ่มสั่นเครือ เขารับรู้ถึงอุณหภูมิของตัวเองที่เริ่มสูงขึ้นตามลำดับ และมันเริ่มไปจุกอยู่ตรงศูนย์กลางบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในวินาทีก่อนหน้านี้

      “นายต่างหากที่ต้องเข้ามา”  ไม่รู้ว่าร่างเล็กตั้งใจจะเน้นคำหลังหรือเปล่า แต่จิตใต้สำนึกที่ทะเล้นทะลึ่งทำให้ซูนยองคิดอะไรไปไกลเกินกว่าที่ควรจะเป็นเรียบร้อยแล้ว

      อันที่จริงมันใกล้มากด้วยซ้ำ ใกล้จนแทบบ้า

      ไม่รู้ว่าเพราะความรำคาญใจในความชักช้าของบรรยากาศที่กำลังเป็นไปหรือเปล่า ทำให้คนตัวเล็กค่อยๆ เลื่อนมือตัวเองปลดปมเชือกที่กางเกงของอีกฝ่ายและดึงมันออกจากต้นขาทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว

      “จ…จีฮุน!”

เป็นที่รู้กันดีว่าโปรดิวเซอร์คนเก่งมักไม่พูดพล่ามอะไรนัก แต่ชอบลงมือทำเดี๋ยวนั้นเลย

      “อึก!”

      ซูนยองไม่สามารถเก็บเสียงของตัวเองไว้ได้ เมื่อริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ นั้นลงไปครอบครองแกนกายของเขาที่แข็งขืนได้ที่อย่างรวดเร็ว ลิ้นเล็กๆ โลมเลียมันไปมาราวกับเป็นไอศกรีมแท่งอร่อย ฟันที่ครูดผิวของส่วนนั้นเบาๆ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลย แต่มันกลับสร้างความเสียวซ่านแปลกๆ โดยเฉพาะเวลาที่โพรงปากอุ่นนุ่มสัมผัสเต็มๆ เข้าไปนั้น ทำให้ซูนยองเผลอจิกผมของอีกฝ่ายแล้วขยับขึ้นลงตามใจตนเองอีกด้วยซ้ำ

      แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะชอบมันกว่าที่คิด…

      “จี..จีฮุน ฉัน…อะ…”

      น้ำนมถูกปล่อยออกมาเมื่อความรู้สึกพุ่งทะลุเกินขีดจำกัดที่ซูนยองจะรับไหว จีฮุนไม่มีทีท่าว่าจะกลืนมันทั้งหมดลงไปได้ คนตัวเล็กสำลักเล็กน้อยพลางเช็ดปากตัวเอง นั่นทำให้ซูนยองรีบยื่นมือไปเช็ดปากให้กับอีกฝ่าย และทำท่าจะลุกไปหยิบทิชชู่ที่วางอยู่บนหัวเตียงให้ แต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้

“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า… ฉันไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นะ” พูดจบแล้วจีฮุนก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองก่อนที่จะเริ่มใช้มือลูบไล้บริเวณส่วนนั้นของเขาอีกครั้ง

      พอได้แล้ว…

      “หยุดได้แล้ว… นายกำลัง..อึก…แย่นะ”

      “ใช่ ฉันกำลังแย่เลยล่ะ… ช่วยฉันทีสิ” รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาอย่างเปิดเผย พร้อมดวงตาที่ฉ่ำวาวนั่นทำให้ลมหายในของเพอร์ฟอร์แมนซ์ลีดเดอร์ขาดห้วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดตอนซ้อมเต้นยังไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้เลย

       “…”

      “…” ไม่มีใครพูดอะไร แต่มือของซูนยองค่อยๆ เลื่อนไปลูบบริเวณช่วงเอวคอดของอีกคน

      จีฮุนส่งยิ้มตอบกลับมา ก่อนที่จะค่อยๆ โน้มหน้าลงไปประกบปากอีกคนเบาๆ ในขณะที่ลิ้นของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันและทวีความดุเดือดมากขึ้น มากขึ้นตามลำดับ มือของทั้งคู่ก็กำลังปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่าย เติมเชื้อไฟให้ร้อนแรง

      แรงส่งของอารมณ์ทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยความรวดเร็ว เมื่อริมฝีปากถูกถอนออกจากกัน แผ่นหลังของคนตัวเล็กกว่าถูกช้อนให้วางบนผ้านวมนุ่มอย่างเบามือ เจ้าของดวงตาเรียวที่กำลังสำรวจไปทั่วบริเวณร่างกายของอีกฝ่ายนิ่งๆ ได้ย้ายตัวเองขึ้นมาอยู่ข้างบนแทน มือของเขาลูบไล้ผิวที่เรียบลื่นราวน้ำนม ใบหน้าค่อยๆ โน้มลงซุกบริเวณซอกคอขาวของอีกฝ่ายและขบเม้มมันเบาๆ ไล่ตั้งแต่ไหปลาร้า อก และช่วงหน้าท้องที่พาลให้รู้สึกเสียววาบในทุกการสัมผัส

      ซูนยองลุกขึ้นไปหยิบวาสลีนที่ต้องใช้แทนเจลหล่อลื่นไปก่อน เพราะความที่ไม่ได้เตรียมพร้อม

      ครั้งหน้าจะต้องเตรียมพร้อมกว่านี้อย่างแน่นอน…

      ความคิดแวบหนึ่งในหัวของเขาผุดขึ้นมา

      “อืออ…” เสียงครางอันแสนไพเราะของโวคอลไลน์ดังขึ้นมาเบาๆ เมื่อเนื้อปิโตรเลียมเจลเย็นๆ ที่ชโลมรอบนิ้วของอีกคนค่อยๆ เบิกช่องทางข้างหลังของเขาเข้ามา

      นิ้วค่อยๆ ถูกสอดเข้าไปทีละนิ้ว ทีละนิ้ว ค่อยๆ เอาเข้าและออกจนกว่าจะรู้สึกถึงช่องทางที่เปิดกว้างพอให้ร่างโปร่งสามารถแทรกตัวเข้าไปได้

      “เจ็บ…” จีฮุนนิ่วหน้าและเค้นเสียงออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง

      “…” ซูนยองหยุดมือก่อนที่จะเลื่อนมืออีกข้างที่ยังว่างอยู่เข้าไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่าย ที่เวลานี้มันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

      “อ๊ะ… อื๊อ..ออ” ความเจ็บจากช่องทางข้างหลังเหือดหายไปหมดเมื่อความรู้สึกดีๆ เริ่มเข้ามาแทนที่ ซูนยองยอมรับว่ารู้วิธีนี้มาจากการ์ตูนวายที่เขาเคยแอบเมมเบอร์อ่านตั้งแต่สมัยอยู่ม.ต้นนั่นแหละ…

      เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองเริ่มชอบผู้ชายมาตั้งแต่เมื่อไร

      แต่เขารู้ตัวนะว่าเขาไม่เคยมองผู้ชายคนอื่นเลย

      จะมีก็แต่ร่างตรงหน้าคนนี้คนเดียวที่สามารถหยุดสายตาของเขาเอาไว้ได้ตั้งแต่ที่รู้จักกันครั้งแรก

      เขาสามารถเรียกมันได้ว่าความรักได้โดยไม่รู้สึกกระดากปากหรือต้องอายในความรู้สึกของตัวเองเลย

      เขาชอบลีจีฮุนจริงๆ

      “ไม่…ไหวแล้ว…” คนตัวเล็กโพล่งขึ้นมาด้วยเสียงกระเส่าจนแทบหมดแรง

      “...”

      “เข้ามา… ซูนยอง ฉันต้องการนาย”

      คำพูดที่ไม่น่าเชื่อหลุดออกมาจากปากของคนๆ นี้ ทำให้คนที่อยู่ข้างบนก็รู้สึกไม่ไหวแล้วเช่นเดียวกัน

      “ฉันรักนายนะ… ลีจีฮุน” พูดจบ มือของเขาก็ค่อยๆ แยกต้นขาเล็กของอีกคนออก ก่อนที่จะค่อยๆ แทรกตัวตนของเขาเองเข้าไปในร่างกายของอีกคน ทั้งๆ ที่มือก็ยังไม่หยุดการกระทำที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง

      จังหวะที่ช้าและเนิบนาบในตอนแรกค่อยๆ เร่งให้เร็วขึ้น เร็วขึ้นตามลำดับ ไฟโหมลุกและร้อนแรงขึ้นในทุกๆ วินาที ทั้งห้องที่เงียบสงัดถูกแต่งแต้มไปด้วยเสียงครางกระเส่าและเสียงของกายเนื้อที่กระทบกันจนฟังดูหยาบโลน แต่ในขณะนี้ก็ไม่มีอะไรที่จะสามารถหยุดทั้งคู่ไว้ได้

      ความโหยหาที่เกินขีดจำกัดนั้นทำให้คลื่นทะเลกำลังถาโถมซัดใส่กันอย่างไม่หยุดยั้ง

      “ซูนยอง ฉัน…อ่า…”

      “นาย…อือ… จะเสร็จแล้วเหรอ?”

      “…” จีฮุนได้แต่พยักหน้าตามจังหวะ

      “ฉันก็…เหมือน..กัน” ซูนยองสูดหายใจลึกๆ เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่าง

      “ซูนยอง…”

      “…”

      “ฉัน…ซูนยองอ่า…ฉันชอบนาย”

      “…” จังหวะแทบสะดุดเมื่อเขาได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของอีกคนอย่างไม่ทันตั้งตัว เจ้าของชื่อรู้สึกได้ว่าดวงตาของตัวเองเบิกกว้างกว่าที่เคยเป็น

      ฤทธิ์ของยานี่มันแรงเกินไปแล้ว

      แต่แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ…

      อย่างน้อย …ก็ได้ยินมันสักครั้งในชีวิต

      คิดแบบนี้ก็แล้วกัน..

     

      อารมณ์ของทั้งคู่ถูกจุดให้ถึงขีดสุดไปพร้อมๆ กัน ความเปรอะเปื้อนและเหนียวตัวจากคราบเหงื่อและของเหลวสีขาวขุ่นถูกเมินเฉยอย่างไม่ใยดีจากความเหนื่อยของพวกเขา

      ซูนยองผล็อยหลับไปก่อนทั้งๆ ที่แขนของเขายังก่ายกอดอีกคนเอาไว้แน่นราวกับไม่ยอมให้หนีไปไหนเลย

      คนตัวเล็กมองใบหน้าอีกคนผ่านความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างลงมาตกกระทบ

      ก่อนที่จะยิ้มออกมา มือของเขาปัดผมที่ปรกหน้าของอีกคน แล้วโน้มหน้าไปจูบเบาๆ บนหน้าผากนั้น