“ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง…”
“…”
“อย่างที่ฉันอยากทำมาโดยตลอด” เสียงแหบพร่ากระซิบเข้าที่ใบหูแดงของอีกฝ่าย
หมายความว่ายังไง?
แต่เหมือนจงอินมากจริงๆ… แม้กระทั่งน้ำเสียงที่อ่อนโยนนี่
ไม่พูดเปล่า ไคค่อยๆพรมจูบเบาๆที่ซอกคอของอีกฝ่าย
มือหนาพลางแกะกระดุมเสื้อชุดนอนสีขาวสะอาดออก และต่อด้วยการพรมจูบไล่ตั้งแต่ไหปลาร้าลงมาถึงหน้าท้องของร่างบาง
มือของไคทำงานอีกครั้ง
โดยการค่อยๆดึงกางเกงนอนของอีกฝ่ายร่นลงจนเผยให้เห็นแก่นกายสีสวยที่ตั้งชันขึ้นมาด้วยแรงอารมณ์
“หยะ…หยุดนะไค…อึ่ก…” เซฮุนกัดริมฝีปากล่างของตนเองไว้อย่างช่วยไม่ได้
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็ว และในหัวของเขาตอนนี้ก็มีแต่สีขาวโพลนไปหมด…
เมื่อรับรู้ถึงความอุ่นชื้นที่ไล่โลมจุดอ่อนไหวของเขาไปมาราวกับเป็นไอศกรีมแท่งอร่อย
มันอดไม่ได้จริงๆ… ที่จะเห็นใบหน้าที่คล้ายจงอินกำลังทำอะไรน่าอายแบบนี้ให้เขาอยู่
จงอินมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
เขาเผลอสบตากับเซฮุนตอนที่ร่างบางกัดปากเงยหน้าขึ้นมา
เป็นอีกฝ่ายที่รีบหลบหน้าไปก่อน… เขาเห็นว่ามือบางนั่นเหมือนจะพยายามผลักหัวของไคออกไป
แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนกำลังขยุ้มกลุ่มผมทรงเดียวกับของเขาให้เคลื่อนขยับตามใจตนเองด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน กายขาวที่เต็มไปด้วยรอยพรมจูบจางๆนั่น…
ยอมรับเลยว่ามันปลุกอารมณ์ของจงอินได้ไม่น้อย
จงอินไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะชอบผู้ชายเข้าสักวัน…
เป็นเวลาสักพักแล้วที่จงอินก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับผู้ชายตรงหน้าที่ชอบเอากลุ่มผมนุ่มนั่นมาถูไถเข้าที่แขนของเขาเวลาร้องอ้อนขออะไรสักอย่าง
หรือโดนพี่ๆแกล้งมาก็ตามที
พักหลังๆเซฮุนเริ่มทำตัวแปลกไป
เข้ามาใกล้ชิดเขามากขึ้น จนดูเหมือนจะตามติด
แต่อย่างที่รู้ๆกัน… ปรบมือข้างเดียวอย่างไรก็ไม่มีทางดัง
ทุกครั้งที่ร่างบางเข้ามาหาเขา ก็ยากที่จะไม่เอื้อมมือไปสัมผัสผมลื่นมือนั่น
ทุกครั้งที่ร่างบางยิ้มให้เขา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มบางๆตอบกลับ
ทุกครั้งที่นั่งมองร่างบางซ้อมเต้น
ก็มักจะเป็นเขาที่เอ่ยปากชมคนแรกกับลีลาท่าทางที่อ่อนช้อยนั่น
ทุกครั้งที่ร่างบางหายไป ก็มีแต่ต้องชะเง้อมองหา
…
เขาแค่เคยให้สัมภาษณ์กับนิตยสารไปเล่นๆว่า “ผมไม่มีสเป็คหรอกครับ ถ้าเขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจ
ผมก็อาจเป็นเกย์”
แต่ตอนนี้… เขายอมรับแล้วว่าคงมีแต่
โอ เซฮุน เนี่ยแหละ
ที่จะเป็นผู้ชายที่น่าสนใจสำหรับเขาได้คนเดียว
ทำไมไอ้ไคอะไรนี่ต้องทำอะไรแปลกๆกับร่างกายเขาด้วย ขยับไม่ได้เลย เขาเห็นน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจากดวงตาใสของอีกฝ่าย…
เซฮุนกำลังรังเกียจสัมผัสนั่นของผู้ชายที่ดูคล้ายกับเขาอยู่หรือเปล่า?
ถ้าไม่มีใครเข้าไปช่วยเซฮุนในตอนนี้แล้วร่างบางจะโทษตัวเองตลอดไปมั้ย?
เป็นห่วง
อยากเข้าไปกอดปลอบ
อยากต่อยไอ้บ้านั่นให้ตายไปซะ
“อื้อ…” เสียงหวานของเซฮุนดังขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ได้
อยากไปแทนที่ไอบ้านั่นซะตอนนี้เลย…
“อ..อึ่ก…”
ร่างบางกระตุกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ของเหลวสีขาวจะไหลออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้าของอีกฝ่าย
ใบหน้าขาวร้อนเห่อขึ้นมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ร่างกายแข็งทื่อไปอีกครั้งเพราะทำอะไรไม่ถูก… เผลอเหลือบตาไปมองจงอินที่ยืนนิ่งมองมาทางนี้แล้วก็ยิ่งทำให้รู้สึกอายเข้าไปใหญ่…
อย่างนี้แก้ตัวอะไรออกไปก็คงจะฟังไม่ขึ้นแล้วสินะโอเซฮุน…
คิดอย่างนั้นก็ทำให้ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง…
เซฮุนตัดสินใจหลับตาลงเพื่อหนีภาพความจริงตรงหน้า รู้สึกถึงน้ำสีใสที่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของตนเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
‘ฝุบ’
แรงกอดที่แทบทำให้เขาจมหายไป ทำให้ร่างบางสะดุ้งและลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง…
ไคหรอ?...ไม่สิ ไคกำลังเช็ดหน้าพลางยิ้มมาทางนี้…
จงอินล่ะ?...
จงอินที่ยืนอยู่หายไปแล้ว…
ใช่คนที่เข้ามากอดเขาอยู่หรือเปล่านะ?
ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอก แต่กลิ่นน้ำหอมสำหรับผู้ชายที่เขาคุ้นเคยมันกำลังบ่งบอกตัวตนของแขนแกร่งที่กำลังโอบกอดเขาอยู่…
น้ำตาค่อยๆรินไหลออกมาอีกครั้ง
ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นกลางอก ไม่กล้าแม้จะโอบกอดตอบกลับไป…
“เป็นอะไรมั้ย? กลัวหรือเปล่า?...”
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่อบอุ่นนั่น…
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้บ้านี่จะทำแบบนั้นกับนาย”
จงอินกำลังเป็นห่วงเขาใช่มั้ย?
“ธุระของแกคือแบบนี้หรอ?... ถ้าเสร็จแล้วก็รีบๆหายไปซะ!
ไอ้โรคจิต…”
“คิก…”
“อะไรของแก มันน่าขำมากไง ที่เห็นเซฮุนเป็นงี้น่ะ”
“เปล่าสักหน่อย…”
“…”
“เอางี้ดีกว่า อย่างที่บอกว่าฉันเสียเวลามามากพอแล้ว…”
“…”
“เมื่อกี้นายรู้สึกยังไง โกรธมั้ย? เสียใจหรือเปล่า?...”
“…”
“หรือว่าหวง?”
“…”
“ฟังนะ ฉันน่ะมาจากตัวของนาย
ทำไมจะไม่เข้าใจล่ะว่านายคิดอะไรอยู่?... ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงก็ตาม
นายรู้ตัวเองดีที่สุด… การพูดหรือกระทำตรงๆซึ่งๆหน้าก็เป็นเรื่องที่ดีนะ
ก่อนที่อีกฝ่ายจะเสียใจ หรือแม้กระทั่งตัวนายเอง…” ไคค่อยๆยืดตัวขึ้นพลางทำท่าบิดขี้เกียจ
“…”
“ธุระของฉันคือย้ำชัดความสัมพันธ์ของพวกนายทั้งสองคน…
ก็แค่นั้น
ดูเหมือนว่าธุระของฉันจะเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ”
ไคยิ้มออกมาครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะโบกมือเบาๆแล้วเดินกลับเข้าไปในกระจกราวกับหนังแฟนตาซี
กระจกแข็งกลับดูคล้ายผืนน้ำเวลาที่ร่างของอีกคนหายเข้าไปในนั้น
แต่แล้วมันก็กลับมาเป็นแผ่นกระจกราบเรียบเหมือนเคย
หลังจากที่แสงสีเขียววูบวาบนั่นหายไป
“จ…จงอิน…ปล่อยได้แล้ว มัน…อึดอัด” จริงๆก็คงเป็นเพราะเขาอายด้วยแหละมั้ง…
ย้ำชัดความสัมพันธ์บ้าอะไรกันเล่า… มีแค่เขาคนเดียวที่ชอบจงอินไม่ใช่หรือไง?
“ทำไมนายถึงทำหน้าแบบนั้น?”
แขนแกร่งเหมือนจะกระชับให้แน่นขึ้น ดวงตาเรียวเล็กเบิกโพลงเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสนั้น
“ห..หา?”
“ตอนที่มันใช้ปากให้นาย ทำไมนายถึงดูมีความสุข?”
“…”
“…”
“ป..เปล่-“
“ชอบมันหรอ?”
“เฮ้ย นี่เพิ่งเจอมันแค่วันเดียวเองนะ จะไปชอ-“
“ชอบฉันใช่มั้ย?”
“…”
เหมือนคำพูดถูกกลืนกลับไป…
ใช่
การพูดหรือกระทำตรงๆมันก็เป็นสิ่งที่ดี
แต่ถ้าคนตรงหน้าเขาไม่คิดแบบนั้นเหมือนกันล่ะ?...
ก็เหมือนเอาคำพูดมากรีดแทงตัวเองแท้ๆ
.
.
.
“แล้วถ้าฉันทำล่ะ?...”
“…”
“นายจะดูมีความสุขแบบนั้นมั้ย?”
แววตาจริงจังสะท้อนในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น
หัวใจของเซฮุนกระตุกวูบเล็กน้อย… แบบนี้มันหมายความว่าอะไร?
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบคำถาม
ราวผีเสื้อบินว่อนอยู่ในท้อง เมื่อริมฝีปากหนาค่อยๆเลื่อนมาประกบกับกลีบปากบาง
คล้ายคลึงแต่กลับแปลกใหม่ เหมือนที่ไคจูบเขาก่อนหน้านี้
ทั้งรอยหยักที่ริมฝีปากและความอุ่นชื้น… แต่หัวใจของเซฮุนกลับรับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ปรุงแต่งเพิ่มมา…
มากกว่าที่จะเป็นคำถาม
แต่เป็นเหมือนสิ่งที่ร่างตรงหน้าเขาต้องการจะบอกต่างหาก
“อ..อื้อ…” ร่างบางรู้สึกเหมือนตัวเองเบาหวิว
เมื่ออีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะเริ่มต้นพรมจูบเข้าที่ซอกคอขาว
สลับกับขบเม้มเบาๆ
“ฉันจะลบมัน…” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ
“…”
“รอยที่ไอ้บ้านั่นทำไว้”
พูดจบก็กดริมฝีปากลงไปบนผิวเนื้อเนียนอีกครั้ง
เรียกเสียงครางเบาๆในลำคอของร่างบางขึ้นมาได้เป็นอย่างดี
“จ…จงอิน อา…”
“…หืม..” ครางถามในลำคอขึ้นมาทั้งๆที่ก็ยังไล่วนขบเม้มผิวขาวที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูราวหยดสีบานเย็นลงไปในแก้วที่พูนไปด้วยน้ำนมอยู่เป็นระยะ
“ฉัน…อ่า..ชอบนาย…”
“รู้แล้ว…”
ตอบเบาๆก่อนที่จะถอนริมฝีปากออกมา
มือหนาจับชายเสื้อยืดสีดำของตนเองถอดออกอย่างรวดเร็ว
เผยให้เห็นลอนหน้าท้องที่ชวนให้ร่างบางกลืนน้ำลายลงคออย่างห้ามไม่ได้
“ร…หรอ?” ไม่จำเป็นต้องถามว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ
ในใจของทั้งคู่รู้ดีอยู่แล้ว และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาปากแข็งใส่กันในเวลานี้
ก็แค่ปล่อยไปตามความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจของตนเอง
ก็เท่านั้น…
กางเกงบอลขาสามส่วนที่จงอินเคยใส่
ลงไปนอนกองอยู่บนพื้นใต้เตียง
มือหนาเอื้อมไปหยิบกระปุกวาสลีนที่ปกติเขาเอาไว้ใช้แค่ทาปากมาชโลมที่นิ้วของตัวเองกับแก่นกายที่ดูเหมือนจะขยายเต็มที่
เซฮุนรีบเบือนสายตามองทางอื่น… ถึงแม้ว่ามันจะเหมือนที่เขาก็เถอะ
แต่จะให้จ้องตรงๆก็คงไม่ได้ คงเพราะขนาดที่ใหญ่กว่า
กับอีกอย่าง…
เพราะว่ามันเป็นของจงอินด้วยนี่แหละ…
บ้าชะมัด… คิดอะไรอยู่เนี่ย…
“อึก…” ดวงตาเรียวเล็กกลับต้องเบิกโพลงเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่รุกล้ำเข้ามา
เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยไม่รู้ว่าต้องเจ็บขนาดนี้
“มันอาจเจ็บหน่อยนะ…” จงอินพูดขึ้นเป็นเสียงเบาราวกระซิบ
ร่างบางสังเกตได้ว่าใบหน้าของอีกฝ่ายก็ขึ้นริ้วแดงเหมือนกัน
คงรู้สึกไม่ต่างกันสินะ…
“อื้อ…อ๊ะ…” เซฮุนพยักหน้า
ก่อนจะเผลอร้องออกมาอีกครั้งเมื่อนิ้วแกร่งเริ่มขยับไปมาเพื่อเบิกช่องทาง
“…”
“จ..จงอิน…”
“…”
“ฝืนหรือ…เปล่า?” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรร่างบางจึงตัดสินใจถามออกไป
“…ทำไมถึงถามอย่างนั้น?
นายฝืนหรอ?”
“ป..เปล่า อื้อ…” จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองนิ้วกับจังหวะที่ขยับเร็วขึ้น
พูดตรงๆคำถามเมื่อกี้ก็ทำให้จงอินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย…
เลยหาเรื่องแกล้งอีกฝ่ายไปอย่างนั้น
“แล้วถามทำไม?”
“นายชอบฉันหรอ…อ๊า…” ไม่นานนักมันก็กลายเป็นสามนิ้ว
นี่เซฮุนไม่รู้จริงๆหรือยังไงกันนะ?
“นายทำเรื่องแบบนี้กับคนที่ไม่ชอบได้ด้วยหรอ?”
ร่างสูงถามเสียงเรียบ
แต่กลับเพิ่มอุณหภูมิให้ใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย เซฮุนส่ายหน้าเบาๆ
ก่อนที่นิ้วทั้งสามจะถูกถอนออกมา
“ฉันไม่เก่งเรื่องพูดหรอก”
ดวงตาคมจ้องเข้าไปในนัยน์ตาของอีกคนอย่างจริงจัง
“…”
“นายก็รู้ ว่าฉันถนัดการกระทำมากกว่า” พูดจบก่อนจะยกยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง
“อ๊ะ…อ๊า…” ร่างบางขมวดคิ้วเข้าหากัน
ก่อนที่มือจะขยุ้มผ้าปูที่นอนเป็นก้อนกลม
เมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ค่อยๆสอดเข้ามาภายในตัวของเขา
“อือ…เซ…ฮุน... มันแน่นมาก…
อย่าเกร็งสิ”
ร่างบางพยักหน้าก่อนจะพยายามผ่อนคลายช่องทางข้างหลัง
“อือ…อื๊ออออ…!” เมื่อช่องทางที่บีบรัดค่อยๆคลายตัว
จากที่จงอินกดแช่ตัวเองไว้เฉยๆ ก็ค่อยๆขยับสะโพกด้วยความเนิบนาบ
และเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ของทั้งคู่
ความเจ็บยังคงมีอยู่แต่ถูกกลบด้วยความเสียวซ่านราวไฟฟ้าที่ช็อตให้ร่างกายกระตุกตลอดเวลา
“อื๊ออออออ”
มือบางปิดปากของตัวเองไว้ด้วยความอายในเสียงร้องของตัวเอง
แต่ไม่นานนักก็ถูกดึงมือออกเบาๆและแทนที่ด้วยกลีบริมฝีปากหนาที่เข้ามาช่วงชิงลมหายใจของเขาไปอีกครั้งอย่างอ่อนโยน
แผ่นหลังค่อยๆลอยขึ้นเพราะแขนของอีกคนที่ช้อนตัวเขาให้ขึ้นมานั่งบนตัก
ทั้งๆที่ร่างกายยังเชื่อมกันอยู่ มือหนากอบกุมที่ส่วนแข็งขืนของร่างบางเพื่อช่วยอีกฝ่ายไปด้วย
จังหวะที่เร็วและแรงขึ้นทำให้มือบางเผลอจิกเข้าที่แผ่นหลังสีแทนของอีกฝ่าย
คางเกยที่ไหล่ของอีกคนที่ยังขยับสะโพกไม่หยุด
“…”
“เซฮุน”
“ห..อ๊า?”
“ชอบนะ…”
“…อือ..อื๊อ…อ๊า..”
“ไม่สิ…”
“หา?...อ๊ะ…”
“รักนะ”
ทั้งคู่คลี่ยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากพร้อมกัน
ไม่มีคำพูดใดๆออกมาอีกนอกจากเสียงลมหายใจของทั้งสองฝ่ายที่ประสานกันไปมา ก่อนที่แรงอารมณ์ของทั้งคู่จะโอบกอดกันเอาไว้เมื่อถึงขีดสุด ริมฝีปากของทั้งคู่ครอบครองกันเป็นครั้งสุดท้ายในราตรีนี้ และนอนกอดกัน ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
...
กลับไปอ่านต่อได้ที่
http://my.dek-d.com/buffbearz/writer/viewlongc.php?id=1327498&chapter=1ได้เลยค่ะ ^ ^
